شنبه، ۱ آذر ۱۴۰۴

آلژینات ها و هیدروفایبر ها هر دو در دسته پر کننده ها قرار می گیرند اما هر کدام دارای خصوصیات ویژه خود می باشند که در ادامه به بررسی هر دو به صورت اختصاصی می پردازیم
کاربرد آلژینات ها بر اساس سه ویژگی اصلی است. اولین مورد، توانایی آنها در هنگام حل شدن در آب برای غلیظ کردن محلول حاصل است (از نظر فنی بیشتر به عنوان توانایی آنها در افزایش ویسکوزیته محلول های آبی توصیف می شود). دومین توانایی آنها برای تشکیل ژل است. هنگامی که نمک کلسیم به محلول آلژینات سدیم در آب اضافه می شود، ژل تشکیل می شود. ژل با واکنش شیمیایی تشکیل میشود، نیازی به گرما نیست و ژل ها هنگام گرم شدن ذوب نمی شوند. سومین خاصیت آلژینات ها توانایی تشکیل لایه هایی از آلژینات سدیم یا کلسیم و الیاف آلژینات های کلسیم است.
با استفاده از این ویژگی ها می توان از آلژینات در زخم های حاد و مزمن و حتی با گزودای شدید استفاده کرد
وقتی که آلژینات جهت پانسمان زخمی با ترشحات فراوان، استفاده میشود، یونهای کلسیم موجود در پانسمان یا یون های سدیم ترشحات زخم واکنش میدهند. این واکنش فیبرهای موجود در پانسمان را به فرم ژل در می آورد.
اینکه چه مقدار ژل ایجاد میشود به ساختار شیمیایی محصول و منشا گیاهی آن بستگی دارد.
زخمهای مزمن.
زخم پای دیابتی.
زخم پای ونوسی.
زخم عمیق حفره دار.
زخم های پس از جراحی.
زخمهای فشاری یا زخم بستر.
سوختگی هایی با عمق متوسط.
زخمهایی که دارای ترشح هستند.

هیدروفایبر به عنوان یک پد غیر بافته نرم، استریل، یا پانسمان روبانی متشکل از سدیم کربوکسی متیل سلولز، که به شکل پشم گوسفندی با فرآیند پیوند سوزنی به هم متصل می شود، تعریف می شود. این ماده منطبق می تواند مقدار زیادی مایع زخم مانند ترشحات باکتریایی را جذب کند.
این ژل همچنین به برداشتن بافت غیرقابل زنده از زخم (اتولیتیک) کمک می کند
دبریدمان)، بدون آسیب رساندن به بافت تازه تشکیل شده. فیبرهای هیدرولیکی همه کاره هستند و می توانند
در انواع فرمت های پانسمان گنجانده شده است
قدرت جذب بالا
میزان خونریزی را کاهش میدهد.
واکنش های ضد التهابی را تعدیل میکند.
در اثر تماس با زخم، به فرم ژل تبدیل میشود.
رطوبت لازم برای ترمیمی زخم را فراهم میکند.
مانع جابجایی و انتشار عفونت در سطح زخم میشود.
با جذب ترشحات زخم، باعث به دام انداختن باکتری ها میشود.
خاصیت چسبندگی دارد اما فقط به پوست اطراف زخم می چسبد.
پانسمان های آلژینات و هیدروفایبر پانسمان های جاذبی هستند که برای زخم هایی با سطح اگزودا متوسط تا زیاد قابل استفاده می شوند. در حالی که آنها مشابه هستند، تفاوت های مهمی بین آنها وجود دارد و مهمترین آن مورد استفاده بودن هیدروفایبر ها در بون اکسپوز(Bone Expose) هست. پانسمان های آلژینات زیست تخریب پذیر هستند، تا 20 برابر وزن خود مایع زخم را جذب می کنند و به عنوان عوامل هموستاتیک عمل می کنند. پانسمان های هیدروفایبر تا 30 برابر وزن خود جذب می کنند و به دلیل خاصیت جذب مایع عمودی، خطر خیساندن کمتری را ایجاد می کنند. هر دو پانسمان با ژل با جذب باعث ایجاد محیط مرطوب برای ترمیم زخم، دبریدمان اتولیتیک و حذف اتروماتیک می شوند.